Sevgi, ölümsüzdü. Her güzel şey gibi sonu olmayan bir sevgiyle bir çiçeği sulamak tüm kötülükleri silebiliyordu. Karanlık çekildikçe günden, güller gözüküyordu. Her nefes alışında perdelerden süzülen gülkurusu kokuları, hayatın köşesinde duran kanepesinden onu uzaklaştırmıyor; aksine daha da huzurla oturup seyrediyordu hayatı. Hayat, ona kokular içerisinden en yakışanı sunmuştu.